Van woestijn naar Woestijn.

Nadat we de woestijn van Huacachina achter ons hadden gelaten, aangekomen in Arequipa. Hier op zoek gegaan naar een hostel. Uiteindelijk beland in één zo niet het beste hostel tot nu toe gedurende mijn reis. Schoon, netjes, betaalbaar en uiterst vriendelijk en behulpzame staf. Na het inchecken met Milou het centrum in. Gezocht naar een kapper aangezien we beide wel een knipbeurt konden gebruiken. Na wat twijfel of we het aandurfde uiteindelijk een prima resultaat voor de prijs die we betaalde. Daarna naar de shoppingmall opzoek naar trek spullen voor Milou der inca-trail, zonder al te veel succes helaas. Verder weinig bijzonders gedaan en vroeg gaan slapen. Aangezien dat in de bus niet echt was gelukt en de wekker alweer om 02:55 stond. De colca canyon stond op de planning, werelds op een na diepste clif/canyon. Punctueel als altijd stonden we precies om 03:15 klaar voor het busje richting de Colca canyon, welke uiteindelijk om 03:50 bij ons hostel was.. In het busje een kleine uitleg over het programma van die dag(en). Na drie uur rijden, lees 07:00 aan het ontbijt. Hierna door naar de beste plek om de condor te spotten, maar deze liet zich die dag niet zien helaas. Meer dan de helft van het busje bleef hier achter, maar wij gingen door naar de start van onze 3daagse trekking door de Colca canyon. De groep bestond uit een Belgisch(waals), frans en een Amerikaans koppel. Dag 1 was voornamelijk afdalen en vrij makkelijk vol te houden. Na ongeveer 3,5 uur waren we dan ook bij onze overnachtingsplek. Hier genoten van een heerlijke ijskoude douche en verrassend genoeg een maaltijd met rijst, wat groente en alpaca. Na een aantal (gewonnen) potjes yathzee met een voldaan gevoel gaan slapen. Dag 2 begon met een pittige klim van 1,5 uur naar het dorpje tupay, vanaf daar was het wat vlakker en eindigde het met afdalen. Onze gids Roy, die zelf opgegroeid is in 1 van de dorpjes in de canyon, wist veel te vertellen over de natuur en historie van de canyon. Erg interessant en met zijn gematigde engels zorgde die zo nu en dan voor grappige situaties. Maar goed deze gids had ons al op dag 1 lekker gemaakt met de eindbestemming van dag 2. Een oase met zwembad en kleine bar. Maar na 5,5 uur lopen was er dan ook niks van gelogen. Snel omgekleed en een verfrissende duik genomen, heerlijk. Daarna onder het genot van een paar biertjes Jenga gespeeld, tot groot plezier van de Amerikanen. Die nog nooit van dit spel hadden gehoord, maar het direct gingen aanschaffen als ze weer thuis waren. Milou en ik konden het erg goed vinden met de Amerikanen, die Ted & Sue heten, hoe Amerikaans. En zoals wel vaker trokken de fransen/Franstalige heel erg naar elkaar toe. Waardoor het moeilijk was echt contact met ze te krijgen. Dag 3 begonnen we om 04:45 met een coca thee van Roy, waarna we zonder verder ontbijt begonnen aan een zeer pittige klim van 2 uur. Maar achteraf gezien waren we blij zo vroeg te beginnen, want in de volle zon was dit niet te doen geweest. Op de top nog 20 minuten vlak gelopen en beloond met een lekker ontbijtje. Wat uitgerust en in het busje gestapt, onderweg nog wat mensen van de eendaagse trip die dag opgepikt. Na twee stops, een uitkijkpunt en een dropje aangekomen bij de thermale baden. Een welkome beloning voor de die ochtend zwaar belaste kuitjes. Na een uur badderen en een goede douche, volkomen relax in het busje. Nadat we de maag nog hadden gevuld met een lekkere lunch, lag iedereen binnen no time te dutten voor de rest van de lange terugreis. Die avond afgesloten met een paar welverdiende drankjes, een geslaagde trek. Vrijdag nog gedaan aan wat culturele sightseeing in Arequipa. Een aantal kerken, fruitmarkt, handwerk/souvenir markt en het alpaca museum. Maar verder niet veel meer, tassen ingepakt en klaargemaakt voor vertrek. Milou vervolgde vanaf hier haar reis naar cusco, terwijl ik na 3 uur wachten uiteindelijk kon vertrekken richting La paz. Afscheid genomen van milou'tje, haar bedankt voor de leuke gezellige week en weer door op eigen voet. De bus naar puno, vanaf waar ik de bus naar la paz moest pakken, had 1 uur vertraging. Hierdoor mistte ik net de 06:00 bus. Uiteindelijk de bus van 07:30 kunnen pakken. Een vrij luxe bus met een van de betere zitplekken tot nu maakte het tot een aangename reis, met de totale reis een uitzicht op het titicacameer. Helaas na 3 uur rijden en 1 uur wachten op de grens bolivia/peru moeten wisselen van bus. Met deze iets minder comfortabelere bus in ruim 3 uur de reis naar La paz volmaakt. Gedurende het wachten tussendoor kennisgemaakt met een engelse gozer, welke toevallig naar hetzelfde hostel ging in La paz. Taxi gedeeld naar het hostel, nog wat uitgerust en opgefrist. Een paar biertjes gedronken met de engelse gozer (Antonio Lulic) hoe engels wil je het hebben... Kennisgemaakt met een canadees (spencer) mafkees eerste klas, en twee Nederlandse meiden. De volgende dag eerst met Spencer en Antonio met een cable car over la paz gelift. Niet heel bijzonder, maar gaf een leuk uitzicht over de stad. Daarna vertrokken naar het geen waar we ons het meeste op verheugde, het chollita wrestling. Een showworstel wedstrijd tussen vrouwelijke indigena's. Erg lachwekkend en ontiegelijk nep, maar we hebben ons goed vermaakt. Bij terugkomst voegde zich nog een andere engelse gozer en twee Australiërs bij ons, wat leidde tot team chollita. In de bus van puno naar la paz had ik al opgemerkt dat Antonio reisde met een gitaar, dit was ook moeilijk te missen. Hij had deze bij zich omdat hij muzikant is van beroep. Althans dat is zijn uiteindelijk doel. Tot nu toe is hij een half jaar muzikant met touren over de hele wereld. En de rest van het jaar website bouwer. Maar het laatste jaar had hij wat meer naam gemaakt, mede door het spelen van een voorconcert in New york, bij zijn vriend Ed Sheeran. In de bar van het hostel was op dat moment een jongen wat nummers aan het zingen en spelen op zijn gitaar. Na wat gepush, overhalen en geregel stond uiteindelijk Antonio ook op het podium. Niet onverdienstelijk. Dit moest natuurlijk goed gevierd worden, en dat gebeurde ook. Zodoende werd team chollita de volgende ochtend allemaal wakker met een bonkend hoofd. Die middag ben ik nog een walkingtour gaan doen om toch wat van la paz te zien en te weten te komen. Een erg leuke en goede tour en dat helemaal voor gratis wat wil je nog meer. Toen gezamenlijk met Antonio naar de busterminal, met geluk 1 van de laatste kaartjes weten te bemachtigen richting Uyuni. Om een uurtje of 7 aangekomen in Uyuni, dit stadje staat bekend om de nabijgelegen zoutwoestijn. Welke ik uiteraard heb bezocht. Maar hier vertel ik meer over, wanneer ik weer een lange busreis voor de boeg heb. Of een ander moment waarin ik tijd maak/heb om dit uit te typen.

Saludos