Bolivia

Waarschuwing: Pak wat drinken en een snack, want heb er een behoorlijk verhaal van gemaakt. Maar zodoende ben ik weer helemaal bij. Succes en of veel plezier met lezen!

07 december. Daar zit ik dan aan het water in Copacabana, met een lekker vers geperste jus de orange. En nee voor jullie denken, is die nou in Brazilië beland, Copacabana is een plaatsje in Bolivia op de grens met Peru aan het Titicacameer. Wel vernoemd overigens naar de Braziliaanse variant, maar net iets minder spectaculair. Maar prima om eens terug te blikken op mijn dagen in Bolivia. Aangezien dit mijn laatste middag in Bolivia is en ik vanavond vertrek naar Cusco. Ik was de vorige keer geëindigd bij aankomst in Uyuni, dus laten voor het gemak daar verder gaan. Zoals gezegd kwam ik sochtends vroeg aan, vrij snel een hostel gevonden. Helaas moest ik wachten tot 12 uur voor ik de kamer in kon. Dus had ik nog ongeveer 5 uur te overbruggen. Begonnen met heel rustig te ontbijten, en tegelijkertijd de Lonely planet doorlezen voor tips betreffende de verschillende salar de uyuni tours. Aangezien Uyuni niet bijzonder groot is, maar wel een kleine 80 verschillende touragencies heeft. Na het ontbijt maar bij een stuk of naar binnengelopen, gevraagd naar het aanbod en de bijbehorende prijs. Hierna in de patio van het hostal, wat gegoogled en tripadvisor uitgepluisd over de ervaringen van andere gedurende hun tour. Hele uiteenlopende verhalen van afschuwelijk tot perfect, wat wel vaak terug kwam was dat chauffeur beschonken achter het stuur zaten, met ongelukken tot gevolg. Uiteindelijk de knoop doorgehakt en maar gegaan voor Brisa tours. Deze had vrijwel allemaal recente goede reviews. Daarna ingecheckt in het hostal, alvast tas ingepakt voor de 3 daagse tour en de rest van de dag wat door uyuni gelopen. Wat weinig bijzonders aan was. Alleen eind van de middag met Antonio nog naar het nabijgelegen treincementry geweest. Heel vaag zo uit het niets ligt het daar, en leuk om tussendoor te lopen. Daarna wat gegeten en op tijd het bed in, aangezien we slaap konden gebruiken na onze stuiterrit La paz - Uyuni. Volgende ochtend om half 11 verzameld voor de tour. Antonio een verdere goede reis gewenst, hij zat in tijdnood en had gekozen voor de 1 daagse tour. We werden voorgesteld aan onze chauffeur, Henri(que). Wat verlegen maar verder betrouwbaar uitziende chauffeur, daarnaast stelde het ook gerust dat hij met zijn eigen auto de rit deed. Een lexus 4x4 wat ouder model maar zag er goed onderhouden uit. De groep bestond uit 6 personen, 2 spanjaarden, 3 bolivianen en ik. Dat betekende weer 3 dagen mijn Spaans bijspijkeren. De eerste twee stops, het trein cementry nogmaals.. En een marktje met een zoudverwerkingsfabriekje en wat van zout gemaakte prullaria, deden we met zijn drieen, hierna zouden ook de Bolivianen instappen. Wat me opviel, nouja kon er ook nauwelijks omheen, dat de spanjaarde onderling Engels praten. Toch even gevraagd hoe dit zat, maar de man was Spaans en zijn vriendin Turks. Alhoewel de Turkse ook Spaans praatte was het een gewoonte van ze Engels te praten. Dit mede omdat ze in Zwitserland werken en hier ook veel engels moeten spreken. Al met al ideaal, en beide boden ze me al aan wanneer ik de gids niet snapte, dat ze het wel wilde vertalen. De Bolivianen opgehaald, een gezin mrt vader, moeder en dochter. Vrij bijzonder trouwens, de gids vertelde dat hij eigenlijk nooit eerder mensen uit Bolivia in zijn auto had gehad. Maar dit was een welgestelde familie, die het zich wel kon veroorloven. En daar gingen we dan de eindeloze witte vlakte op, wat een aparte gewaarwording. Op sommige plekken lag nog wat water, wat voor hele heldere weerspiegelingen zorgde en daarnaast voor gezichtsbedrog. Heel erg fascinerend. De volgende stop was een hotel gebouwd van zout, deze was niet meer in gebruik voor overnachten. Maar hier hadden alle touragencies hun almuerzo(lunch). Na de lunch gingen we verder de zoutvlakte op, naar de mooiere witte stukken. Hier hebben we zoals iedereen een paar fun fotos gemaakt. Vervolgens naar 'isla del pescado' genoemd naar de vorm, want verder had het niks met vis(pescado) te maken. Het was een eiland midden op de vlakte vol met enorme cactussen. Je kon het eiland op maar tegen betaling, dus besloten de spanjaarde en ik er maar een rondje om heen te lopen. Dit was de laatste activiteit die dag en vanaf hier in 2 uur naar het hotel gereden. Ook deze was volledig gebouwd uit zout, alleen was dit in een dorpje een stuk van de zoutvlakte. Dag 2 was een lange dag in de auto, maar ongelofelijk veel mooie, verschillende, afwisselende natuur gezien. Zandvlaktes, meren, vulkanen, gekleurde bergen?! De bergen hebben echt van allerlei verschillende kleuren door de verschillende mineralen en gesteente die het bevat. Hierdoor zeiden de spaanse gast en ik al paar keer dat het leek alsof we over de maan of mars reden, in elk geval we hadden het gevoel op een andere planeet te zitten. Maar last best voor de dag was Laguna colorado, een meer met rood, geel, oranje, blauw, wit water ook dit door de mineralen en microorganismen die zich erin bevinden. Daarnaast was het gevuld met flamingos en Lama's aan de zeikant. En om het af te maken een haast geverfd landschap op de achtergrond. De nacht doorgebracht in een basic gebouw. Een erg koude nacht, om en nabij de -15 graden, maar de dekens deden hun werk goed. Om stipt 4:45 werden we gewekt door Henri, die extreem punctueel was gedurende de hele trip, voor het ontbijt. Hierna bibberend de auto in, welke bevroren ramen had en ook de flessen water dit in de auto stonden die nachten waren nagenoeg volledig bevroren. Maar het vroege opstaan had een goede reden, eerst gestopt bij een aantal geisers. Welke erg mooi werden verlicht door de opkomende zon, daarna snel door richting de hot springs waar we ons heel erg op verheugde. Doordat Henri zo strikt met de tijd was en onze groep allemaal ook wel vlot was met alles, waren we als eerste in de hot spring. Echt een hot spring, toen we erin stapte voelde het alsof we ons voet in een vuurkorf stopte. Maar uiteindelijk heerlijk 45min gebadderd. En toen we omgekleed en wel uit de kleedkamers kwamen, was het bad inmiddels gevuld met minimaal 25 andere mensen. Maakt het toch wat minder speciaal, dan wanneer je er met zijn drieen in zit (de Bolivianen bleven aan de kant). Daarna langs een aantal meren gereden tot aan de grens met Chili. Hier stapte de Spanjaarden uit, die hun reis vervolgde richting chili. Waarna wij nog een rit van ongeveer 8 uur voor de boeg hadden terug naar Uyuni. Al met al meer dan 800 km gereden in 3 dagen, waarvan hooguit 30km geasfalteerd was, maar met zoveel te zien om je heen verveelde het geen moment. Een goede chauffeur, goede eten al met al raad ik Brisa tours zeker aan. Terug in Uyuni wat gegeten en om 22:00 op de bus gestapt richting Sucre. De eerste dag in Uyuni had ik een duitser jongen gesproken, leek me wel vrij relaxte gast, die ook naar Sucre ging. Hem een bericht gestuurd en uiteindelijk hetzelfde hostel geboekt. Smiddags rondje gelopen door Sucre, mooie, schone, typisch koloniale stad, een kopie van Arequipa althans zo vond ik het. Maar verder weinig echt te doen. Eind van de middag het vrijheidsmuseum bezocht en kleine rondleiding gehad. Maar dit viel klein beetje tegen. Leo, de duitse jongen was de avond ervoor ook al in Sucre, en vertelde dat het nachtleven zeker de moeite waard was. In het hostal paar biertjes gedronken, wat mixjes van een paar Brazilianen en uiteindelijk met zijn allen de stad in. Zeker een geslaagde avond. Omdat er verder in Sucre niet veel te doen is, besloten die avond terug te gaan naar La paz. Met wat afdingen twee hele luxe en relaxte stoelen, voor een prikkie bemachtigd. Waardoor ik voor het eerst meer dan 2 uur heb geslapen tijdens een busrit. In la paz had leo al een hostel geboekt, een zo rustig mogelijke omdat hij hier een paar zaken voor zijn studie moest afronden. De wildrover was me de eerste goed bevallen dus keerde ik daar maar weer terug. Mede omdat ik voor Uyuni al bij het bijbehorende travelagency had geïnformeerd naar de deathroad en de pampastour. Die ochtend dit maar gelijk geboekt, eerst deathroad voor de volgende dag en daarna richting de jungle. Verder die middag niet heel veel gedaan, omdat dit eigenlijk de eerste keer was dat het de hele dag echt regende. Maar ach ook wel eens lekker, in de bar van het hostel aan de praat geraakt met een ier, Cian. Hij was net die dag ervoor aangekomen en voelde toch nog wel wat van de hoogte. Toen het eindelijk droog was, een rondje door de stad gelopen. Geprobeerd alles hem te vertellen wat ik nog wist van de gratis citytour die ik de week ervoor had gehad. En uiteindelijk besloot Cian om ook Deathroad te doen de volgende dag. Eindelijk kwamen de sportkleren een keertje van pas gedurende het reizen. Half 8 vertrokken we dan richting deathroad, maar eerst was het nog een 1,5 uur rijden. Uiteindelijk bij aankomst uitleg gekregen over het hoe en wat, goede bescherming en op het eerste gezicht prima fietsen. Het eerst halfuurtje reden we nog over asfalt, zo kon ieder wat wennen aan het materiaal en de verkeersregels die hier gelden, in zover die er zijn. Daarna weer klein stukje in het busje naar de start van Deathroad. Hier eerst een goedvullende lunch gekregen, laatste uitleg en toen was het zover. Helaas was het vrij mistig en miezerde het wat, dit belemmerde het uitzicht behoorlijk. Maar maakte het wel nog wat spookachtiger allemaal. In het begin rustig aan, 1 gids voorop en achterop. De weg, allemaal gravel, was vrij nat maar de fietsen hielden zich erg goed onder de omstandigheden. Paar keer gestopt voor wat fotos. Toen een wat langere stop, drinkpauze. Daarnaast de mogelijkheid je te ontdoen van wat kleren, omdat het aantal meters dat je naar beneden ging, het aantal graden omhoog ging ongeveer. En vanaf hier was de weg wat overzichtelijker en mocht ieder op eigen tempo tot de volgende stop. Met 3 andere en de gids, gevuld door adrenaline met behoorlijke vaart naar beneden geknald. Maar eigenlijk geen moment gedacht, dit kon nog wel eens fout gaan. Ik begrijp heel goed overigens waarom het Deathroad werd/wordt genoemd vanuit de tijd dat ze hier nog met auto's reden, dat is gekkewerk. Maar met de fiets was het vrij goed te doen. Maar het was zeker de moeite waard, echt een topdag gehad. Welke onderaan de weg werd afgesloten met een goed en welverdiend buffet. Terug in het hostal backpack ingepakt en spullen voor de jungle/pampatour apart gehouden. Die ochtend zou ik om 06:30 vliegen, dit werd uiteindelijk 07:00 wegens slecht weer in Rurranabaque, de plaats waar we moesten landen. Een prima, snelle vlucht in het kleinste vliegtuig waarin ik ooit heb gezeten. Helaas vanwege de bewolking geen mooi uitzicht over de bergen en de amazone. Aangekomen bij het vertrekpunt bleek dat onze hele groep ook in hetzelfde vliegtuig had gezeten. 4 nieuw-zeelanders/kiwi's en een Deens stel. Nog wat fruit en drinken gekocht op de plaatselijke markt, voor we begonnen aan de drie uur durende trip naar het dorpje santa rosa, waar we over zouden stappen op de boot. Hier ook kennis gemaakt met onze gids voor de komende dagen, Bismar. Nadat we allen een plekje op de boot hadden gevonden kon het wildlife spotten beginnen. Iedereen op het puntje van zijn stoel, wie spot de eerste krokodil, roze dolfijn of kapibara. Uiteindelijk was het Bismar, die ons daarvoor al had gewezen op vele verschillende vogels. Helaas wist hij niet overal de engelse naam van, of niemand van ons kon het ontcijferen. In elk geval 1 ervan was de paradijsvogel, die we daarna in overvloed hebben gezien. Uiteindelijk duurde de boottocht dik 2 uur, waarin we uiteindelijk krokodillen, kapibaras, schildpadden, dolfijnen en heel veel vogels hebben gezien. Aangekomen bij de lodge, basic maar zag er allemaal prima uit. Tijdens het middageten ook de eerste aapjes gespot, in de bosjes om de lodge. Na het eten een kaartjespelletje gedaan en vervolgens naar een kleij barretje, jaja zowaar in de jungle, voor zonsondergang. Dit was helaas niet zo bijzonder door de bewolking, maar wel gezellig gezeten en gepraat. Terug in de lodge wat warmere kleren aan gedaan en gedoucht in de anti-muggenspul. Op voor een halfuurtje wildlife spotten bij nacht. Iedereen met zaklamp of hoofdlamp in de aanslag, opzoek naar gele/rode ogen. We hebben best wat krokodillen gespot, daarnaast wat dolfijnen en veel vleermuizen. De volgende ochtend weer mooi op tijd gewekt door de gids voor het ontbijt. Tijdens het programma het ontbijt voor die dag doorgenomen. We begonnen met het zoeken naar anaconda's in de pampas, voor een uur of meer in de brandende zon gezocht, zonder succes. Maar toen we terugkwamen bij het begin had een andere groep wel succes geboekt en zo konden we toch de anaconda aanschouwen. Na de lunch was er tijd voor een siesta. Alleen per(de deense jongen) en ik waren niet echt vermoeid. En vermaakten ons met aapjes kijken. En toen we tot een meter of twee genaderd waren, besloten beide apensoorten zich massaal te gaan verplaatsen. Dit alles op een paar meter van ons vandaan/over ons heen, heel tof om te zien. En de term apekooi is ook zeker weer op zijn plaats. Om uurtje of drie gingen we met de boot op jacht naar ons avondmaal. Piranha vissen met de eenvoudigste hengels die er zijn, stukje hout met draad en haak. Maar toch had bijna iedereen succes. Uiteindelijk hebben we de vier grootse gehouden, deze zouden worden klaargemaakt voor bij het avondeten. Het klinkt heftiger dat het was piranha eten, maar het was vrij smakeloze witvis. De rest van het eten daarentegen was erg goed, bij alle maaltijden. Na het eten weer de zonsondergang bekeken onder het genot van een biertje en dit keer zonder wolken. We hadden overigens erg geluk met het weer. De gids vertelde ons dat we op dag 1, de eerste droge dag hadden in 2 weken. En op dag 2 en 3 was het bijna strakblauw en goed heet. Wat ook beter was op het gebied van muggen, die er veel meer zijn bij nat weer. Dag drie wederom begonnen met een goed ontbijt, daarna de zwemspullen aangetrokken en weer de boot in. Doel dit keer was het vinden van een aantal roze dolfijnen, zodat we hiermee konden zwemmen. Eerst passeerde we een aantal krokodillen, waaronder een van een dikke 6 meter. Gelukkig vertelde de gids dat wanneer er een krokodil in het gebied van een groep dolfijnen komt, de dolfijnen deze met zijn allen aanvallen. Hij verzekerde ons dan ook dat het veilig was te zwemmen. Zoals het gezegde luid drie maal is scheepsrecht, hoe toepasselijk op de boot. Vonden we uiteindelijk een groepje van 5 dolfijnen. Allemaal snel het water in, maar helaas kwamen ze niet dichterbij dan 5 meter. Maar goed wel in de amazone gezwommen, omgeven door krokodillen en piranha's. Dit was de laatste echte activiteit van de trip, restte ons alleen nog de terugreis van 4 uur per boot en auto. In Rurranabaque met de hele groep gegeten en overnacht, want iedereen vloog pas op de zaterdag terug. Vroeg opgestaan omdat de vlucht van mij en de kiwi's al om 07:30 zou gaan. Waardoor we 0600 weg moesten naar het vliegveld. Inchecken en alles verliep soepel, met de bus naar de landingsbaan. Tot dat de chauffeur telefoon kreeg, wegens de mist kon het vliegtuig niet landen. Na wat heen en weer gebel werd de vlucht uitgesteld tot 12:00. Dik vier uur wachten dus, gelukkig konden we gratis met de bus terug maar het centrum. Hier wat ontbeten en gekaart en om 11 uur weer paraat. Helaas weer een vervelende mededeling, zonder echte reden was de vlucht uitgesteld tot 13:00.. Buiten was de temperatuur inmiddels opgelopen tot een 35 graden, zweten dus. Eindelijk konden we het vliegtuig in, wederom een heel kleine bomvol apparaat. En binnenin het vliegtuig voelde het aan als 45 graden. Daar zaten we dan 45 minuten in een sauna. Wat voelde iedereen zich vies na deze vlucht. De kiwi's hadden hetzelfde plan als mij, om die middag direct de bus te pakken naar Copacabana. Aangekomen in de busterminal, bleek door onze vertraging met vliegen dat de laatste bussen al waren vertrokken. De eerstvolgende de volgende ochtend geboekt. Een extra nacht in La Paz dus, voor het gemak weer in de wildrover, mijn backpack stond daar tenslotte toch nog. Na de verfrissende douche had ik een berichtje van Milou, zij was de avond ervoor aangekomen in La paz. Haar opgezocht samen wat gegeten en wat meer gedronken, dat maakte de extra nacht la Paz toch er geslaagd. Volgende ochtend prima rit naar Copacabana, daar besloten om alleen Smiddags wat rond te lopen en die avond de nachtbus naar Cusco te pakken. Vanwaar ik nu dit verhaal online zet. Aangezien gister in Copacabana de wifi eruit ging met een knal, keiharde onweer. Nu een planning maken voor de laatste week Cusco. Benieuwd of jullie het hebben volgehouden tot het eind.

Hasta luego amigos!