Week van extremen

Daar is die dan, voorlopig mijn laatste verslag. Mijn laatste weekje van deze 3,5 maand heb ik in en rondom Cusco besteed. sochtends beneden in het hostel geïnformeerd over de verschillende tochten naar Machu picchu en de secre tvalley. Vervolgens de eerste middag heb ik als een toerist betaamt met de free walking tour meegelopen. Deze city tour van ongeveer 3,5 uur was erg goed, leuk en informatief. Veel dingen over de stad, cultuur, muziek, tempels, inka's te weten gekomen. Naast de city, ook een traditionele alpaca/lama wol verwerkerings winkel bezocht, Kruidenthee gehad, kleine muziek clinic met lokale instrumenten en afgesloten met één van Peruaanse trots een Pisco sour. Zeker een aanrader mocht je nog een middagje vrij hebben tijdens je bezoek aan Cusco. Bij terugkomst in het hostel en na wat wikken en wegen besloten om de inka-jungletour richting Machu Picchu te boeken. Daarna wanneer mijn telefoon weer voorzien van de nodige batterij een berichtje van Anouk & Michelle. Eigenlijk zouden ze die ochtend al vertrekken, maar uiteindelijk hadden ze een nachtbus geboekt naar Copacabana, goede reden om elkaar even op te zoeken. Na een wat gezellige maar gehaaste maaltijd weer gedag gezegd en veel plezier gewenst in Bolivia. Na het eten de tas ingepakt voor de aankomende 4 daagse tour richting Machu Picchu. 07:15 stond ik de volgende ochtend klaar voor vertrek, maar Zuid-Amerika blijft La vida tranquillo en uiteindelijk om 08:00 werd ik opgepikt. Eerst nog drie uur in een busje, op naar de eerste bestemming en activiteit. Een downhill van +- 3 uur stond op het programma, dit keer geen deathroad taferelen maar louter asfalt. Onze groep werd tegelijk in busjes naar boven gebracht met een andere groep, maar uiteindelijk hadden we geluk en bestond onze groep uit 3 Ierse gasten (Lee, David & Patrick) en ik en de andere groep uit totaal 14 mensen ofzo. Oftewel bij ons liep alles net wat sneller, vlotter en gesmeerd. Na een rustig begin, het tempo steeds wat meer opgevoerd, maar safety first bij onze gids. Het was een leuk tochtje, maar het spectaculairste was door de 'watervallen/riviertjes' die de weg kruisten te crossen, verder was het wel OK. Na de lunch was er nog de mogelijkheid om te gaan raften, en eigenlijk stond het wel vast dat wij daar als groep wel voor in waren. Spullen gepakt, omgekleed, douche genomen aan anti insectenspray en klaar voor! Na de korte en standaard intro, ons in de boten verplaatst. Voor het eerst in/met een 4 mans raft + gids, maar uiteindelijk merkte je hier weinig verschil van tijdens het raften. De rivier was een prima mix tussen leuke/mooiere stukjes en de wat actievere/heftige stukjes. Bijkomend voordeel van de jungle omgeving zijn de vele fruitplanten die je overal vindt. Zo werd iedereen tijdens een kleine pauze getrakteerd op een verse Mango. Terug in het hostel een verfrissende ijskoude douche en op naar het avondeten. Heel erg lekker gegeten en de eerste dag afgesloten met een biertje. De volgende ochtend begon met tellen, tellen? ja het tellen van muggenbulten. Ondanks iedereen geprobeerd had dit te voorkomen, was iedereen toch getroffen door deze zoemende vrienden. David toch wel dik de koploper, met daaropvolgend Lee. Patrick en ik had het gelukkigerwijs er wat beter afgebracht. En wat een geluk het had al de gehele ochtend geregend, waardoor de omgeving lekker vochtig was, dit betekent ideaal weer voor muggen. Iedereen uit voorzorg maar de lange mouwen en lange broek aan. Uiteindelijk viel het gelukkig allemaal erg mee, omdat we toch continu wel in beweging waren. Na een klein halfuurtje kwamen we al door een eerste 'woud van fruit' Gele/rode mango's, bananen, mandarijnen, ananas, maracuya, cacaovrucht en nog een paar exotische vruchten met moeilijke namen. Uiteindelijk één rijpe ananas meegenomen voor bij het avondeten. Na 2 uur aangekomen bij de eerste stop het monkeyhouse. Een simpel huisje waar ze een aapje uit de jungle hebben opgevangen, vandaar de naam. Kleine pauze en door naar stop 2, monkeyhouse 2. Een iets uitgebreidere lodge in de jungle, hier kregen we van onze gids Cezár ook nog een uitgebreid verhaal over verschillende, vruchten, kruiden, planten, inkatradities en meer. Hier kreeg David de vraag of hij inka-candy wilde proberen, met de instructies je moet er goed op kauwen. Een gidsen grapje, het vuurrode ‘snoepje’ bleek een superscherpe peper te zijn. Uiteindelijk nog wel kennis gemaakt met wat echt inka Candy wordt genoemd, een plant die superzoet en lekker smaakte en welke de inka gebruikte in plaats van suiker. Daarnaast 100% pure chocolade geproefd, Peruaanse koffie, twee verschillende soorten vruchtensmoothies (passievrucht & chicha morada) en uiteindelijke afgesloten met een shot inka-tequila. Inca tequila is een alcoholisch drankje dat wordt verworven uit 1 van de 4000 verschillende aardappelsoorten die Peru heeft. Hieraan worden verschillende kruiden toegevoegd om wat smaak en medicinale krachten toe te voegen aan het geheel. Uiteindelijk wordt het drankje overgeschonken in een nieuwe fles, waarna er om het af te maken nog een dode giftige slang in de fles wordt gestopt. Maar om eerlijk toe te geven was het nog best lekker ook. Deze informatieve break afgesloten met een klein (jungle)schmink en traditioneel verkleedfeestje. 2.5 verder gelopen door de rimboe en een stukje van een eeuwenoude inka-trail. Gelunched een kleine powernap verder klaargemaakt voor de laatste 2 uur lopen richting de hotsprings. Deze hotsprings waren een welkome beloning na deze lange maar mooie en interessante tocht. Een uurtje ontspannen en uiteindelijk afgesloten met een lekkere maaltijd en een paar cerveza’s. Volgende ochtend snel eruit want het zip-linen stond op het programma. Alleen Patrick had hier wat minder trek in, die stond toch wat nerveus heen en weer te schuifelen. Na de korte, simpele en logische uitleg kon het beginnen, daar gingen we dan. Vijf keer een ‘line’ van tussen de 500-1000m, mooie gein. Patrick die steeds verder terugkrabbelde bij de eerste line, ging uiteindelijk dan toch. Samen met de gids, wat zich herhaalde bij line 2,3,4. Toen die aankwam na line 4 pushte Lee en ik hem dan ook dat hij line 5 makkelijk alleen kon doen. En ja hoor het hoge woord kwam er toen uit, ik ga deze alleen doen. Daar had hij achteraf wat spijt van, maar met kleine tegen zin voegde hij daad bij woord en uiteindelijk vond hij het zowaar nog leuk ook. Na het ziplinen nog een vrij simpele wandeltocht van een uurtje of 3 richting Agua calientes. Dit dorpje is voor vrijwel alle Machu picchu bezoekers het begin, of in elk geval het eindpunt. Op tijd het avondeten achter de kiezen en hier dan ook de briefing over het hoe en wat voor de tocht naar Machu picchu. Om een uurtje of 04:00 die nacht ging de wekker, daar gaan we dan richting de entreepoorten. Deze poorten gaan elke dag om 05:00 open, dan staan er afhankelijk van het seizoen al tussen de 100-400 mensen te trappelen om omhoog te gaan. Nu waren het er ik schat om en nabij de 100, in het dal was het al wel vrij mistig waardoor we hoopte dat dit boven wat minder zou zijn. De tocht omhoog was overigens best pittig, maar uiteindelijk waren Lee, Patrick en ik bij de eerste 10 die boven kwamen deze ochtend. Alleen boven betekend in dit geval de volgende entree poort, welke pas om 06:00 open gaat. Eindelijk binnen, Machu picchu daar hebben we het dan voor gedaan. Alleen binnen moesten we eerst nog wachten op onze gids en de rest van de groep. Voor het ziplinen waren er nog een Canadese, Amerikaanse en een Italiaan aangesloten. De canadese was niet de meest afgetrainde, hier hebben we dus nog een dik halfuur op moeten wachten. Het maakte overigens verder allemaal niet heel veel uit, omdat het nog steeds heel mistig was kon je nog geen 15 meter ver kijken. In het zomerseizoen, sprinten de toeristen naar boven wanneer het helder is om zo een foto zonder mensen in Machu picchu te krijgen. Vandaag had dit toch geen zin, omdat je waarschijnlijk niets meer dan mist op je foto had gehad dan. Vandaar dat we nu ook begonnen met een rondleiding van 2 uur door Machu Picchu, Cezár wist er veel over te vertellen dat maakt het dan allemaal toch net wat interessanter. Om 10:00 uur was de rondleiding afgelopen en hadden we de rest van de dag om zelf rond te lopen door dit fenomeen. Nadat iedereen zijn foto’s gemaakt had en we klaar waren met ons verbazen over de steeds nieuwe uitzichten of inzichthoeken op dit waanzinnige bouwsel, de tocht naar beneden weer ingezet. Met een viltstift een dik vinkje gezet op onze bucketlist en de middag afgesloten met een uitgebreide lunch. Om 18:00 met de trein richting in 1,5 uur naar Ollanta en daar over gestapt op de bus richting Cusco. 23:00 uur eindelijk bij het hostel, de plannen die avond nog te stappen de prullenbak in geworpen en heerlijk gaan slapen. De volgende dag niet bijzonder veel gedaan, een wasje gedraaid en savonds richting de Wildrover. De wildrover is het hostel van Lee, Patrick en David, dat berucht is om zijn party’s. Hier sloot ook Cian zich aan, die ik nog kende uit La paz van o.a de Deathroad. Helaas was er deze zaterdagavond niet heel veel aan en hebben we ons verplaats naar een andere club. Dit was zeker een succes en hebben een goede feestje gevierd. Die zondagochtend de wekker toch maar een paar keer verzet. Maar ik moest er wel uit voor de volgende activiteit van de bucketlist. Ik had het al aangeplakt gezien en had nu toch echt besloten het te gaan doen, bungeejumpen. Via het hostel was dit vrij snel en makkelijk te boeken en nog geen uurtje later was ik op de locatie. Na twee kleine rondjes joggen, wat rek en strek oefeningen en de weegschaal begonnen de zenuwen toch aardig op te spelen. Toevallig was er op hetzelfde moment nog een Vlaams meisje met nog twee Nederlandstalige supporters. Het Vlaamse meisje wilde graag als eerste, omdat ze anders bang was helemaal niet meer te durven. Oeii het zag er toch wel vaag uit, maar goed nu kunnen we niet meer terug. Ingesnoerd en wel was het dan ook mijn beurt. 122 meter omhoog, proberen te genieten van het uitzicht, maar dat ging niet van harte met in het achterhoofd zo naar beneden te moeten springen. Na de laatste instructies ging het poortje open, en dacht ik oke nu gaan we het doen ook. 3,2,1.. Bungee, daar ga ik dan. Ik spring naar voren in het niets, hoofd naar beneden, tering wat gaat dat hard, wat een raar gevoel, wat duurt het lang voor ik het touw mij terug voel trekken. Volgens mij ga ik weer omhoog, of toch niet op een gegeven moment heb je er geen idee meer van ga je nu omhoog of naar beneden. Daarbij nog behoorlijk aan het ronddraaien, maar wat een ongelofelijke adrenaline kick. Veilig weer met beide op de grond toch wel een minuutje of 10 bij moeten komen. Pfff. Zo achteraf weet ik nog niet echt wat ik ervan vind. Zeker tof het te hebben gedaan, anders dan verwacht, maar weetniet of het voor herhaling vatbaar is. Terug in het hostel liep ik Lee, David en Patrick tegen het lijf, zij waren bij de agency in mijn hostel hun busreis aan het boeken. Hierna samen wat gegeten in het centrum, nog een paar biertjes gedronken in de bar van mijn hostel, onder het genot van Argentijnse folklore… De maandag nog even wat door Cusco gelopen, wat souvenirs gekocht en verder gewacht op het vertrek naar Lima. Een busreis van uiteindelijk 21 uur later, was ik dan weer terug in Lima. In de bus had ik mezelf voorgenomen dit keer toch voor Lima centrum te gaan in plaats van Miraflores. Misschien heeft Lima toch meer te bieden als wat ze zeggen en Miraflores had ik tenslotte toch al gezien. Een klein rondje gelopen er waren wel koloniale gebouwen, leuke pleintjes en mo oie kerken. Helaas waren ze hier minder mooi onderhouden dan in een Cusco of Arequipa, waardoor ik het niet echt sfeervol vond. Inmiddels wel gewend aan alles wat ze op straat proberen te verkopen, waardoor ik in eerste instantie ook niet opkeek van de twee vrouwen die mij snoepjes probeerde te verkopen. Ware het niet dat normaal wanneer je 1 keer Gracias zegt of soms twee keer ze het bij een ander gaan proberen. Deze vrouwen bleven zelfs na 10x gracias nog aandringen, kwamen ook verdacht dichtbij en toen ik naar de zak van mijn vest keek snapte ik waarom. Terwijl de 1 mij probeerde af te leiden aan de linkerkant, probeerde de ander uit mijn rechterzak mijn telefoon te jatten. Jammer joh, ik had ze gelukkig net op tijd door, ze voelde zich dan ook behoorlijk betrapt. Ik wist niet goed wat te doen, snel omgedraaid en weggelopen. Nadat ik ze wel even in het gezicht heb uitgelachen dat ze faalde. Toen ik me omdraaide waren ze ook nergens meer te bekennen. Na dit akkefietje, mijn toch al niet super indruk van Lima, terug naar het hostel gegaan. Hier mijn backpack eens volledig uitgepakt, om het hierna iets netter, meer geordend en slimmer in te pakken. Met succes overigens, aangezien ik nu stuk meer spullen had dan voorheen, maar het er net zo makkelijk in paste. Woensdagochtend wederom een berichtje van Michelle en Anouk, zij zaten in het centrum van Lima wat te drinken. Spullen achter kunnen laten in het hotel en mij aangesloten bij de twee meiden. Zo werd het wachten tot de vlucht iets aangenamer. Helaas ook een berichtje van KLM de vlucht was met twee uur uitgesteld. Om 22:15 de meiden uitgezwaaid, zij vlogen via Parijs richting Amsterdam. Vervolgens zelf gaan boarden en op zoek naar stoel 44A. Wat bleek deze stoel was helemaal op de laatste rij en in plaats van een rij van 3 een rij van 2 stoelen, chill dacht ik. Helaas, er was iets fout gegaan volgens de stewardess. Wat bleek, op 44B zat een meisje dat alleen reisde, in het beleid van de KLM staat dat er naast een alleen reizend meisje geen jongen of man mag zitten. ‘Te triest voor woorden, maar in het verleden is gebleken dat het schijnbaar toch echt nodig is’ waren de woorden van de stewardess. Nou goed niks aan te doen, gelukkig was het vliegtuig niet volledig volgeboekt en kreeg ik de keus uit Stoel 17G,H of i. Eerst voor G gekozen, aan het gangpad kan ik mijn benen daar ook kwijt. Elf uur de vliegtuigmotoren beginnen te draaien en de stoelen naast mij zijn tot op heden nog niet bezet. De komende 11,5 uur vliegen had ik dus welgeteld drie stoelen tot mijn beschikking. Na de lange busreizen zag ik sowieso al niet meer op tegen de vlucht, maar op deze manier was het helemaal makkelijk vol te houden. De tijd vloog dan ook voorbij en voor ik het wist was ik weer in Nederland. Daar aangekomen verwelkomt door Pa, Ma, Zus en de boys Niek, Kevin en Wouter. Fijn jullie weer te zien en te kunnen proosten op een goede veilige thuiskomt. Inmiddels alweer een paar dagen thuis, oud en vertrouwd. Maar wat was het een mooi avontuur, wat heb ik veel gezien, gedaan, meegemaakt, mensen leren kennen, Spaans leren spreken en zoveel meer. Voorlopig geen verhalen meer van mij op deze site, maar ik hoop dat jullie het leuk vonden zo wat mee te krijgen van mijn reis. En wie weet komt er nog een vervolg in de toekomst.

Saludos, Jarno